Dibenci Yang Dicintai

“Kau kenapa?”

“Ada orang benci aku.”

“Alah, biasalah kita hidup di dunia kalau orang benci. Kalau semua orang sayangpun susah juga. Biarlah ada musuh seorang dua.”

“Ah kau, cakap senanglah.”

“Alaa, aku gurau sahajalah. Yang kau emo-emo ni kenapa? Siapa pula benci kau? Biarlah kalau satu dunia nak benci kaupun, apa masalahnya?”

“Kau senanglah cakap. Masalahnya sekarang ni, aku suka kat dia, tapi dia benci kat aku.”

“Aik pelik je bunyinya? Sejak bila kau pandai suka kat orang ni? Lurus ke?”

“Luruslah bongok! Apa kau tengok muka aku ni ada ciri-ciri orang tak lurus ke?”

“Tak adalah. Hmmm, binti apa?”

“Tak ada binti-binti!”

“Aik, marah pula dia. Kata lurus.”

“Aku lurus ke tak lurus, binti ke tak binti, apa kaitannya pula dengan kau?”

“Yelah-yelah, aku tak berhak mencampuri urusan hidup kau. Hmmm, eh, kenapa pula dia benci kau?”

“Itulah, aku dah minta maaf....”

“Tak, sekarang ini aku tanya, kenapa dia benci engkau pula, bukan aku tanya kau dah minta maaf ke belum...”

“Aku ada buat salah dengan dia.”

“Iaitu?”

“Adalah. Banyak tanya pula dia. Apa kalau aku bagitau engkau, masalah boleh selesai?”

“Taklah, sekurang-kurangnya aku ambil berat pasal engkau. Monyok aja, macam ayam berak kapur.”

“Hahahaha...macam apa? Pandai juga engkau menggunakan peribahasa ya? Hahahaha...”

“Masalahnya?”

“Apa?”

“Kenapa beliau membenci anda?”

“Tak tahu. Dia marah kata aku selalu bagi kek kat adik dia sahaja, tak bagipun kek kat dia. Dia tuduh aku kalau adik dia tak ada atau tak nak terima kek aku, baru aku cari dia bagi kek kat dia.”

“Yang engkau buat macam tu kenapa?”

“Mana ada! Aku tak...”

“Kalau tiada angin, masakan pohon bergoyang.”

“Bergoyang sebab ada beruklah bongok!”

“Cuba kau jaga sikit mulut tu. Sebab itulah orang benci, cakap main lepas mulut sahaja.”

“Baiklah tuan. Segala nasihat dan ingatan tuan akan saya ambil perhatian yang sewajarnya.”

“Kenapa kau bagi kek kat adik dia sorang sahaja?”

“Kau nak tahu cerita sebenarkan. Ok, aku cerita. Kalau kau nak tahu, masalahnya, dulu, masa mula-mula aku kenal dia, aku bagi kek kat dia sorang sahaja. Tapi, lepas tu, dia jarang ambil kek aku. Aku datang dia tak ada kat rumah. Bagi kek dia tak ambil. Akupun masa tu ingat aku ada buat salah ke, apa ke...ada terbagi kek basi ke, kek tak sedap ke. Dia sakit perut ke lepas makan kek aku. Takpun ada orang mengata kat dia ke selalu dapat kek daripada aku. Tapi aku masih mengirim lagi kek-kek. Lepas tu, aku fikir mungkin dia sibuk kot, selalu tak ada bilik aku datang bagi kek.”

“Hmmm, pelik pula cerita engkau ni ya...”

“Pelik tak pelik. Lepas tu, aku tak naklah ganggu dia selalu. Akupun bagi kek kat adik dia pula. Adik dia terima aja kek aku, banyak manapun aku bagi, dia terima. Selalu aja ada kat rumah. Lama-lama aku jadi banyak bagi kek kat adik dialah daripada bagi kat dia. Tapi, bukan bermaksud aku dah lupa kat dia..”

“Kejap, kejap, sejak bila kau kenal adik dia pula?”

“Aku kenal dia dengan adik dia serentak. Tapi masa awal-awal aku tak rapatpun dengan adik dia, aku lagi baik dengan dia. Bila aku dah rapat dengan adik dia, bukan bermaksud aku dah lupa kat dia. Tapi dia cakap, masa adik dia tak ada sahaja, baru aku nak bagi kek kat dia. Masalahnya, kalau pagi-pagi aku bagi kek kat dia, tak pernahnya dia nak ambil. Tapi, masa tu mungkin dia dah terasa dengan aku kot...Hurmm, susah, susah!”

“Apa susahnya?”

“Tak adalah. Tak seronoklah ada orang benci aku macam ini. Aku dah minta maafpun. Sekarang makin hari makin dia benci aku. Semua yang aku buat semuanya tak kena.”

“Err, kenapa kau suka kat dia pula?”

“Sebab aku luruslah aku suka kat dia. Takkan nak suka kat engkau pula. Kang tak pasal-pasal kau pergi ke pejabat agama mana-mana pula bersumpah wallahi, wabillahi.”

“Suka hati tuanku ajalah. Patik tiada apa-apa kepentingan dalam masalah ini. Ampun tuanku.”

“Aku suka dia sebab aku suka dialah, bo...er, mana aku tahu. Ada kau tahu kenapa kau tanya aku soalan pelik-pelik ni? Kau tanya aku sebab hati kau nak tanya kan, hati kau nak tahu kan. Macam tulah juga aku, dah hati aku kata suka kat dia..”

“Pandai pula kau berfalsafah ye. Orang dilamun cinta katakan.”

“Cinta tak cinta. Masalah sekarang ni, dia benci aku ni, nak buat macam mana?”

“Kau tak buat apa-apa?”

“Buat apa, semua yang aku buat ada aja yang tak kenanya. Makin buat dia benci aku adalah.”

“Peliklah engkau ni, pasal kek pun nak gaduh.”

“Siapa kata kami bergaduh?”

“Tu benci membenci...”

“Eh, tolong sikit. Aku tak benci dia, okay. Aku suka kat dia.”

“Yelah, yelah. Tak faham betul aku dengan engkau ni.”

“Ada aku suruh kau faham?”

“Kaupun satu, tau dah suka kat dia, buat lagi perangai pelik-pelik. “

“Yelah, nak buat macam mana. Aku tak ada niatpun macam apa yang dia cakap tu. Kadang-kadang kita salah faham, biasalah tu. Kan?”

“Suka hati engkaulah. Eh, biar ajalah dia benci engkau...”

“Beb, mana boleh. Umat Islamkan tak boleh tak bertegur sapa lebih dari tiga hari?”

“Kalau yang kau suka, nak ikut Islam pula ya? Hmmm, kenapa kau tak cakap awal-awal kau suka kat dia? kalau kau cakap, mungkin tak jadi macam ni.”

“Hmmm, aku rindu kat dia.”

***


 
~Draf awal sebuah cerpen. Cerita adalah rekaan semata-mata. Ada kaitan dengan yang masih hidup dan belum mati~

No comments: